اشعار

مدینه و گــل لبـخـنـد سیـدالشـهـداست          شب است و خانه ثارالله و چراغ هُداست

خـدا عجب پسری داده بر امام حسین          که پای تا به سر آیینۀ رسول خداست

---

علی است نام و علی جلوه وعلی آئین          علی جلال وعلی صورت وعلی سیماست

تمام چشم شده بـاغبانِ گـلـشنِ وحــی          نگاهش از همه جانب به لالۀ لیلاست

تمامِ نور بـود ذرّه، روی او خورشید          تمامِ حسن بود قطره، حسن او دریاست

خدا به یوسف زهرا دوباره یوسف داد          چه یوسفی که سراپای یوسف زهراست

هرآنکه دید جمال ورا به حیرت گفت           محمد است؟علی؟یا که سیدالشهداست؟

محمد است علی؟ یاحسین؟ یاحسن است؟

به پنج تن قسم این حُسن کلِّ پنج تن است

ز بـحر نـور درخشید گوهری دیـگر          ویا به دست خدیجه است کوثری دیگر

مـدینــه مکــه شده، مکه بیت عبـدالله          کــنـار آمنــه بینـم پـیـمــبـری دیـگــر

و یا که مکــه شده خــانۀ امـام حسین          و یا ز کعـبـه درخشیده حیدری دیگر

دوباره فــاطمه آورده یک امام حسن          و یا عیان ز حسین است منظری دیگر

مـگــر که ام‌بـنـیـن بـاز زاده عبـاسی          ظهـور کرده ز عبـاس، منظری دیگر

مگر دوبـاره حسینی دگـر ظهور کنـد         که بـاز جلوه کند روی اکبری دیـگـر

به جز درِ حرمش را که باب قرب خداست         خــداشناس نیـم گــر زنـم دری دیـگر

همین بس است مرا لطف و رحمت وکرمش

که جان کبوتر بام و دلم بود حـرمش

قدش چو نخلۀ طوبا و هر دلی چمنش          رخش چراغ وجود و وجود، انجمنش

عجب مـدار اگر آید از ریاض بهشت          زند رسول خدا بوسه بر لب و دهنش

ز مکتبِ «اَوَلَسنا عَلَی الحق‌»اش پیداست          که جان تازه دهد بر حسین، با سخنش

هــزار قـافـلــه دل از پـیـمـبـران خـدا          زدند چنگ محبت به زلف پر شکنش

تن مـطهـرش از جــان پاک نیکـوتـر          سلام خلق و سلام خدا به جان و تنش

عجب نـدارم اگر بشنوند بوی بهشت           هزار یوسف مصری ز بوی پیرهنش

گشوده دیده به رخسار دلربای حسین

به عالم آمده تا جان کند فـدای حسین

نخورده شیر بود تشنه کامِ جامِ الست            به غیردوست زده پشت پا به هر چه که هست

علی، حسین، حسن، زینبین یـا عباس          به هم دهند او را همچو لاله دست به دست

دو دست در دل قنداقه و دو چشم به دست         دلش به سلسلۀ زلف یـار شد پـا بست

گرفت جان به کف و ایستاد بر سر پا          به زخم‌های تنش چوبه‌های تیرنشست

سلامِ عشق بـر آن عاشق خــداجـوئی          که هرچه را به جزعهد دوست بود،شکست

روا بود که ننوشند خـلق، آب حیــات          ز جام او که ز جام عطش بود سرمست

اگـر نــبـود خطا، آشـکــار می‌گــفـتم           که این پسر بود از کودکی حسین پرست

جهان فداش که تا پای جان حسینی بود

هنوز نامده در این جهان حسینی بـود

الا تمام محمد به خلق و خوی ومرام          به خُلق وخوی و مرام محمدیت سلام!

تـوئی شهید ولایت که از ولیت درود          توئی علی که ولیِّ خدات گفتــه سلام

شب ولادت تو آسمان به حیرت گفت          که صبح یازدهم کس نـدیده مـاه تمام

قــیــام‌ها بـه قــیـام تـو متــصـل بـایـد          که زندگیت ســراسر قــیــام بـود قیام

توئی که از شب میلاد بر قد و قامت          قُــمــاط بـود بـه حج شهـادتت احـرام

هماره نـور دهــد مشعل هــدایت تـو

تــمــام طاعت "میثم" بـود ولایت تو

: امتیاز

دل می رود به دل شدگان اقـتــدا کند           شـاید کــسی بیاید و او را ســوا کند

از آیه های حمد مدد می شود گرفت           بــاید وسیــله ای گــرۀ بستــه وا کند

---

من خاک زاده ام ونشستم که یک نفر           این خاک تیره را به نظر کیمیـا کند

تا زیردست وپای گدایان دلم شکست           دستی بلـنـد شد که دلــم را دعــا کند

جمعیتی ست پشت در خانه ی حسین           یعنــی کــریــم آمده فــکــر گــدا کند

امــروز اولین پســرش را حسین دید           پـس می رود عـقـیـقــۀ او را ادا کند

در آسمــان شب زده مهتــاب را ببین

 ارباب زاده نه؛ خــود ارباب را ببین

عشق است مرغ عشق هوای علی شدن          مجنون شدن اسیر به پای عـلی شدن

مــاه حسین! جـان به فــدای رسیدنت          این شغل ماست،شغل فدای علی شدن

چشم علی به چشم تو بی خود گره نخورد          چشمش تو را گرفت برای علی شدن

بی خــود دل حسین برایت نمی طپـید          این است رسم جاذبه های علی شدن

حــالا که راه رفتــن و طرز نگــاه تو          مانند فاطمه است سوای علــی شدن

وقتی تورابه سینه گرفته علی خوش است          راهی دشت کرب و بلای عـلی شدن

در گوش باد قصه ای از آسمان بگـو

 الله اکــبــر، اکـبــر لـیــلا اذان بگــو

: امتیاز

این روزها مجنون تر از دیروزهایم           دنبــال لیــلای نگــاهــی بی صدایم

گــاهی سـراغ بـال های خــود میایم           انــگــار آبی تر شــده رنگ دعــایم

---

اعجــاز زمـزم شستشو کرده دلـم را

 یعنی که چشمت زیر و رو کرده دلم را

مسجــد بیا تا که محــمّــد را ببــیــنند           مــردم دوبــاره روح اشـهد را ببینند

تا عابد و معبود و مــعــبــد را ببینند           حنّــانه ها این قــامت و قـد را ببینند

رو برنگردان ورنه این مردم بمیرند

 الله اکبــر را بــگــو تا جان بــگیرند

هر شب که دستان شــمــا بالا می آید           خورشید در قلب سحر، گویا می آید

عطـر منــاجــات شب زهــرا می آید           نــام همه همسایه ها این جــا می آید

آقا که تو بــاشی فــرامــوشی نــدارد

شمع در این خانه خــاموشــی ندارد

نذر تو کردم این پر خــاکستـری را           قلبی که داری با اشــاره می بری را

اشکی که حالا آمد و آن دیگری را           این دست هــای خــالی پشت دری را

آری، نداری بهترین عذر و بهانه است

در غیــبت بابا پسر آقای خانه است

دلداده ی نام تو احساسش جوانی ست           با همت چشم تو دور از ناتوانی ست

در انتظــار معجــزات ناگهــانـی ست           روی زمین هم باشد اما آسمانی ست

اصلاً علــیِ اکــبــری ها مـثــل آبنــد

از جنس شیرین دعــایــی مستجــابند

زیبــاتــریــن آئیــنــه از روز ازل تو           آقــای آقــازاده هــای بــی بــــدل تــو

یعنــی کــریم بن کــریم این محــل تو           شمشیر زن مثل علی ضرب المثل تو

بر هــم بزن تــاریــکی خنّـاس ها را

ازریشه بر کن این خدا نشناس ها را

رعدی بزن تا زیر پایت ســر بریزد           از وحشتت با این رجــزها پر بریزد

هرکس که دارد کینه ی حیدر بریزد           تیغی بچــرخان زَهره ی کافر بریزد

یک تپه کشته مانده بی چون وچرایی

 وقتی که تو از میسره بیرون می آیی

من مطمئنم پای تو ســوزد جگــرها           دیــگــر نمی آید صــدایی از پــدرهــا

ویران شود پشت سرت قلب قمرها           تو می روی و وای بر این نوحه گرها

من مطمئنم بی تو این دل دل نمی شد

کِشتیِ صبرم راهی ســاحــل نمی شد

بال و پــر روح الامین پــیــراهن تو           خــون تمــام عــاشــقــی ها گردن تو

دست خــیــام کــربــلا بــر دامــن تو           بابـا بــمــیــرد ای پســر با رفتــن تو

شمشیرها گل بوسه از روی تو چیدند

تصویــر پاره پــاره ای از تو کشیدند

: امتیاز

می ایــستم امـروز خـدا را به تمـاشــا           ای محــو شکــوه تو خـداونــد سـراپا

ای جان جوان مرد به دامان تو دستـم           من نیز جــوانــم، ولی افتــاده ام از پا

---

آتش بــزن آتش به دلــم، کــار دلـم را           ای عشــق میــنــداز از امروز به فردا

آتش بزن آتش به دلم ای پــســر عشق           یعنی که مکــن با دل من هیــچ مــدارا

با آمدنت قاعده ی عـشـق به هم خورد           لیلای تو مجنـون شد و مجنون تو لیلا

تا چشم گشودی به جهان ساقی ما گفت:           "الــمنــتــه لله که در میــکـده شـــد وا"

ابروی توپیوسته به هم خوف و رجا را           چــشــمـــان تـو کـانــــون تـولا و تبرا

ای منطق رفتار تو چون خـلـق محـمد           معـــراج بـرای تو مهــیــاست، بفرما!

این پرده ای از شور عراقی و حجازی است           پیـراهن تو چنگ و جهان دست زلیخا

دل مانده که لب های تو انگور بهشتی است           یا شیــر خــدا روی لبت کــاشته خرما

عالم همه مبهوت تماشای حسیـن است           هـر چند حسین است تو را محو تماشا

"چون چشم تو دل می برد از گوشه نشینان"           شد گوشه ی شش گوشه برای تو مهیا

از گوشۀ شش گوشه دلم با تو سفرکرد           نــاگـاه درآورد ســر از گنبد خــضـرا

مجنون علی شد همۀ شهر  ولـی من           مجنــون عـلی اکـبــر لیــلام به مــولا

: امتیاز

قلــم امشب زمــان تعــظیـم اسـت            سجده آور که وقت تکریم است

غسل روحم به چشمه سار رجب            غسل روحت به آب تسنیم است

---

از چه ساکت نشسته ای برخــیـز            بهتریـن روز بیـن تــقـویم است

ســـــاعـــت شـــادی دل مــا بــا            شـادی اهل بیـت تنـظیــــم است

آمـــــد آئــیـــنـــه ی رسـول اللـه            ای قــلــم بـاز وقـت تقـسیم است

نیمی از سیــب عشـق، پیغـمبــر            علی اکــبـر هم آن یکی نیم است

جمع پیــغــمبر و امــام عــلــــی

از خــدا آمــدت سـلام، عــلــــی

تویــــی پیــغــمـبر امـام حسـین!            حضــرت حــیــدر امـام حسیـن!

اولیــن بـار بر لـب تــــو رسیـد            بــوســـه ی نــوبـر امـام حسیـن

دست های تو بعــــد از این دارد            حـکــم بــــال و پر امـام حسیـن

ننــشستی به جــز به رســم ادب            لحظه ای محــضــر امام حسیـن

قــســم راست به جـوانــی مــان            بــه عـلــی اکـبــــر امــام حسیـن

ما گــدایــیــم و شــاهــزاده تویی

آن که ما را نجــــات داده تــویی

مثـل زهـــــرا عبـادتــت بـــــوده            مثــل حــیـــدر شجــاعــتت بوده

به حــســن رفته ای زمـان کــرم            مـثـل بــابــا ســخـاوتـت بــــوده

شب میــلاد، عموی ســرو قدت            مــحــو در قــدّ و قـــامـتت بوده

«اَوَلسنا عَــلَی الحَقَت» بی شک            ســنـدی بـر بـصیـرتــت بــــوده

بیش از این باید احتــرام شــوی

شأنت این بود که و امـام شــوی

نــام تـو کـوه را تــکـان بــدهـــد            روشـنایـــی به آســمــــان بــدهد

خط و مشی تو ای جــوان حسین            راه را یـاد هــر جــــوان بــدهـد

صبــح روز دهــم به مـأذنـه هـا            بــا صـدایــت خــدا اذان بــدهــد

پـــــدرت نـه امـام تـــو بـایـــــد            بــا فـــراق تــو امـتــحـان بـدهد

داغت آن گونه بود که می رفت            پـدر تو ســه بـار جـان بــدهـــد

مــوقــع رفــتنت، کــنــار تــنـت

وقــت تــشــیــیــع کــردن بدنت

: امتیاز

ما را نظر دوست خـدا باورمان کــرد           با یک صلوات ازدگران برترمان کرد

ذکر صلواتی که خــدا هـدیه به ما داد           ذکری ست که هم سفرۀ پیغمبرمان کرد

---

هم ســفــرۀ پیــغــمبر اکـرم شدن مــا           فیضی ست که دور و بری حیدرمان کرد

با حب علـی عاشق زهــرا شده ایم و           این عشق  غـبـار قـدم  مـادرمان کـرد

خاک قـدم فــاطــمـه بودیم که بی بی           با نام حسن عاشق وعاشق ترمان کرد

با عشق حسن بوده گرفــتـار حسینیم           این کار حسین است اگر نوکرمان کرد

سلطان شده باشیــم غــــلام درِ اوییم

در اوج، کــف پای علــی اکبر اوییم

میلاد گل سرسبـد شاه جــهــان است           خـاک قدمش تــاج سر اهل جنان است

شیــــریــنــی نـام علـی اکــبــر لیـلا           نقــل دهن مجــلس شیرین دهنان است

ای لیلی لیلای حرم، خوش قد و بالا           نام تو شروعی ست که آغازاذان است

گفتیم که میلاد علی روز پــدر بـود           گفتند که میلاد تو هم روز جوان است

هم حیدر کراری و هم احـمد مخـتار           چیزی که عیان است چه حاجت به بیان است

پس حق بده از چشم تو کفار بترسند           تا پلک تو تیر وخم ابروت کمان است

تو جــمع همه پــنج تن آل عبــایـــی

تو عـلت زیــبــا شدن مــأذنــه هایی

در روز ازل عشق و صفا را به تو دادند           یعنی همۀ ارض و سما را به تو دادند

عــبـاس اگـر که عــلـی کرببـلا  شـد           پیغمبـری  کــرببـلا  را  به  تو دادنـد

با صوت اذان تو بـه داوود عیان شد           تا روز ابد حُسن صدا را بـه تـو دادند

ازبس که گره باز نمودی ز دل خلق           مانند حسن جود و سخا را به تو دادند

عــیـسـای مـســیـح حـرم آل مـحـمـد           بی واسـطه معجون شفا را به تو دادند

در پیش تو خورشید چه افتاده می آید

پیـراهن  شـه بـر تـن شه زاده می آید

ای روی تو چون روی پیمبرعلی اکبر          هستی نــوۀ ساقی کــوثــر علی اکبر

تو لایق شمشیر عــلی بودی و هستی           باید بــزنی بر دل لشگـــر علی اکبر

با واسـطــه شــاگـرد یـدالله زمــیــنـی           از بــــرکت عباس دلاور علـی اکبر

تیغ کـج  تو  نـعرۀ یا  فـاطمـه  دارد           انــداخته دور و بر تو سر علی اکبر

مشغول دعاگـویی تو زینب کبراست           از جــــای بکن قلعۀ خیبر علی اکبر

هرکس که تورا دید به پای تو سرانداخت

با دیدن ابـروی کـج تو سپـر انـداخت

بی عشق تو هر قلب پـریشان شده باشد           چون کاخ خرابی ست که ویران شده باشد

اصـلاً عجبی نیست که بـا نیمه نگـاهت           یکبـاره گدا حضرت سلطان شده باشد

اصلاً عجبـی نیست کـه دور و بری تو           با گــوشۀ چشمان تو سلمان شده باشد

اصلاً عجبـی نیست کـه هر بندۀ گمراه           با صوت اذان تو مـسلــمان شـده باشد

اصلاً عجبی نیست که این شاعر گمنام           بـا لطف شما صاحب دیوان شده باشد

اصـلاً عجبی نیست کـه مخــروبۀ قلبـم           با لـطف خـــدایـی تـو ایوان شده باشد

 ما هر چه کـه هستیم گرفتار تو هستیم

 صد شکرکه عمری ست بدهکار تو هستیم

ای کـاش بـه ما نیز صــفاتـی برسانی           از لعل خودت یک صلواتی برسانی

انــدر خــم یک کوچـه نشسـتیــم بیایی           تـا این که به مـا راه نجاتی برسانـی

ما تشنۀ یک جرعه زچشمان توهستیم           تا این که خـودت آب حیاتی برسانی

خالی شده این دست خودت پربکن آقا           ای کـاش به مـن نیز بـراتی برسانی

بــالـی بـده تـا کــــربـبـلایــم بــرسـاند           ای کـاش بــرات عــتـباتـی بـرسانی

دلتنــگ حـریــم پـسـر فــاطمه هستـم           ای کــاش در این هـفتۀ آتی برسـانی

بوی تو می آید به نظر وقت اذان است

ایــن عطر گمانم ز نسیم رمضان است

بگذار که امسال سحر یــار تو باشـم           مهـمان سـر ســفـرۀ افــطــار تو باشم

نگذار که یک عمر جدا از تو بـمانم           نگــذار که یک عمر فقط بار تو باشم

نگـــذار اسیـر غــــم دنیا شـده باشـم           بگــذار که یک عمر بدهکار تو باشم

داروی طبیبان به خــدا نیـست دوایم           داروی من این است که بیمار تو باشم

بگذار در آن مـاه، شب لیــلۀ قـدری           یک ثــانیه ای هــم شده زوار تو باشم

بـگـذار محــــرم برسد اذن بگیــرم

بگــذار شب هــشــتم امســال بمیرم

: امتیاز